2- احترام فوق العاده امام عليه السلام به مادر

امام كه از همان كودكي به خاطر درگذشت مادرش به دايه اي مهربان سپرده شده بود، محبّت هاي زياد دايه مهربانش را نسبت به خود مي ديد و همواره سعي در جبران محبّت هاي او داشت تا جاييكه هرگز قبل از او دست به طرف غذا نمي برد و مي فرمود: «دوست ندارم دست خود را به طرف لقمه اي دراز كنم كه شايد مادرم(دايه ام) زودتر متوجه آن شده باشد و به اين جهت از من رنجيده شود و من نسبت به او بي ادبي كرده باشم.

ارزش و مقام نماز و عبادت نزد امام سجّادعليه السلام امام را به خاطر زيادي عبادت «زين العابدين» مي گويند. او روزها را در پي كار و تلاش بود و به رفع حوائج مردم - كه آن نيز عبادتي بزرگ بود - مي پرداخت و شب ها را به عبادت و راز و نياز با خداي خود مشغول بود. امام در حال عبادت به قدري غرق در عشق خدا مي شد كه هيچ حادثه اي او را از حال عبادت خارج نمي ساخت.